De Bamboo Mastertrainers

Wie zijn ze en wat doen ze?

De meesten van jullie zijn wel bekend met het Bamboo-programma dat GZA aanbiedt. Niet iedereen is echter op de hoogte van de fantastische resultaten die er met deze training worden behaald. De zogenaamde 'mastertrainers' van Bamboo, Chantal en Willeke, willen daarom heel graag meer vertellen over alle moois dat zij in hun dagelijks werk tegenkomen. We maken een afspraak voor een gesprek via Teams, dat ondanks de beeldschermen tussen ons in zo gezellig is dat het voelt alsof we in een café zitten. Chantal praat, methaar Belgische accent, honderduit en Willeke doet regelmatig een bedachtzame maar messcherpe aanvulling op het Bamboo-verhaal. 

Chantal: “Bamboo is een preventief programma, dat is opgezet om de mentale gezondheid te bevorderen bij onze kwetsbare doelgroep. Zo kort en krachtig is het. Het is gebaseerd op positieve psychologie. We komen vijf keer samen, twee uur per keer, en we werken rond heel laagdrempelige onderwerpen. Veerkracht, emoties, sterke kanten, dankbaarheid, doelen stellen. Dat zijn heel eenvoudige tools die we aanreiken, waar ieder mens iets mee kan. Vooral ook onze kwetsbare doelgroep. Want die maken gewoon een heel moeilijke tijd door.”
 
Mirre: “En hoe verloopt zo’n proces? En vooral ook na de laatste sessie, wat zie je dan gebeuren?”
 
Chantal: “Er ontstaan gewoon vriendschappen. Ik heb nu een Arabische mannengroep die ik draai, en COA kwam naar mij toe met een jongen die net achttien is geworden, kent geen woord Engels of Nederlands, is alleen hier naartoe gekomen, maar omwille van zijn leeftijd is hij in een centrum voor volwassenen geplaatst. Hij behoort niet meer tot de AMV’ers. En hij is heel erg eenzaam. Hij zoekt zijn heil in softdrugs. Hij zit nu bij mij in de groep, en als je ziet hoe die oudere mannen hem nu op weg helpen… Ik kan soms best direct zijn, dus ik heb ook iets gezegd over die softdrugs, maar als je ziet hoe die oudere mannen hem begeleiden… Hij blijft elke week komen! En wanneer iemand mijn trainingen komt volgen, en hij of zij is alleen maar stil aanwezig, is dat voor mij al een compliment. Want hij of zij blijft komen. Het fascineert me soms zo. Ik ben benieuwd of Willeke dat ook zo heeft?”
 
Willeke: “Ja, zeker!”
 
Chantal: “Ik heb in Winterswijk een Arabische vrouwengroep gedraaid. Daar was één dame die was aangedragen door de POH-GGZ, en zij was best heftig getraumatiseerd. De POH vroeg mij of ik het aandurfde. Ik heb toen een gesprek met haar gehad en ze is toen begonnen aan Bamboo. Ze was alleen maar stil aanwezig, maar ze kwam élke sessie. Achteraf heb ik een terugkoppeling gekregen van de POH-GGZ: het had deze vrouw ontzettend veel gebracht. En dan vraag ik me af, wat dan?! Er was geen actie, ik zag geen beweging, maar ze kwam wel elke keer, keurig op tijd. Ze was er gewoon. Dus ik liet dat ook maar gebeuren. Ik betrok haar ook niet echt, want zij wou gewoon stil aanwezig zijn. En ook dat kan. Want ook dat is communicatie.”
 
Mirre: “Het moet ontzettend bijzonder zijn om dan achteraf te horen dat het haar zo ontzettend veel heeft gebracht.”
 
Chantal: “En dat is dus niet één keer, maar dat gebeurt heel vaak.”
 
Willeke: “Het is heel vaak gewoon een gevoel, wat je hebt aan het eind van zo’n training, en datzelfde zie ik bij hun. Ze weten heel vaak niet hoe ze er woorden aan moeten geven, en dat heb ik zelf ook, maar ik noem het zelf altijd een soort van ‘vol hart’. Dat je in de auto zit en wegrijdt en denkt ‘woooow, wat is híér nou weer gebeurt, dit is zo bijzonder!’. De eerste training is soms wat harder werken, maar ik vind dat zelf niet heel ingewikkeld. Ik vind het vooral zo bijzonder. Ik had pas in Assen een groep van tien Arabische mannen, en toen dacht ik ‘wat gaan zij nou aannemen van zo’n jong, westers meisje als ik’… Dat zijn mijn gedachten, hoor, dat denken zij helemaal niet, dat blijkt elke keer wel weer.”
 
Chantal: “Nee, dat valt reuze mee.”
 
Willeke: “Maar dan zie ik ze daar zitten en dan zijn ze zo leergierig, en willen ze zo graag weten ‘okee, hoe kan ik hier nou mee omgaan’ of ‘okee, ik heb stress, wat kan ik hieraan doen’ of ‘okee, ik vind het moeilijk, maar ik ga toch aan jou en de groep vertellen waar ik mee zit of waar ik doorheen ga’. En die kleine keuzes om zich open te stellen naar de groep en naar ons, dat is een soort van sneeuwbaleffect door de sessies heen. Dat gebeurt vaak de eerste sessie al, en dan mag je gewoon een stukje meelopen met zo’n groep. Je ziet het steeds meer landen: de situatie waar ik in zit is heel vreselijk, en wat ik heb meegemaakt ook, daar stappen we niet zomaar overheen. Maar daarnaast kun je tools meegeven. Én het verdriet en de pijn en de trauma’s mogen er zijn, én je kunt iets meegeven waardoor ze de keuze hebben om ermee aan de slag te gaan. Er gebeurt gewoon echt iets!
 
Chantal: “Ja, toch?””
 
Willeke: “Ik hoorde laatst aan het einde van een sessie iets wat ik zo’n mooi compliment vond, niet voor mij maar voor de inhoud van de training: “Als ik straks een huis krijg toegewezen, is het eerste wat ik doe een bamboe-plant kopen. En die zet ik dan neer, en dan denk ik elke keer aan de training.”.
 
Chantal: “Dat is echt een hele mooie.”
 
Willeke: “Of mensen die zeggen dat het hun leven heeft verandert, of dat deze training alles was wat ze nodig hadden, of waar ze het meest naar uitkijken in een week… En we moeten echt niet doen alsof het allemaal één grote euforie is, hoor, soms gaat het ook wel eens niet goed. Want de realiteit is ook dat het gewoon een ingewikkelde doelgroep is. We horen ook van andere trainers dat lang niet iedereen komt opdagen.”
 
Chantal: “Klopt. En wat dat betreft zou het echt enorm helpen als er meer bekendheid was van Bamboo. Dat bijvoorbeeld regiomanagers echt goed op de hoogte zijn van het programma. Dat het bekend is welke trainer op welk centrum staat en hoe hij of zij bereikbaar is. Want hoe zeg je dat nou ook al weer, niet bekend is ook niet bemind, ofzo?”
 
Willeke: “Onbekend maakt onbemind, haha.”
 
Chantal: “Ja, dat, ja! Dus dat Bamboo: maak er gebruik van. Ik ben sterk, ik ben daadkrachtig, ik ben flexibel. Geef het door aan de bewoners.”
 
Willeke: “Inderdaad. Ik gun het de bewoners echt heel erg om hier aan mee te doen. En daarin hebben wij denk ik, als GZA, een heel belangrijke rol. Dus ik zou de medewerkers van GZA willen oproepen om de bewoners dit óók te gunnen en hun daarbij te helpen. Want elk klein stukje leidt uiteindelijk naar een mooie training.”
 
Chantal: “En medewerkers mogen zich ook beseffen dat als je Bamboo inzet als groepstraining, dat dat effect heeft op je eigen caseload.”
 
Willeke: “Ja, want het is natuurlijk preventief, dus dat is echt de bedoeling. Dat bijvoorbeeld de wachtlijsten van de POH-GGZ echt worden verkort.”
 
Mirre: “En het zou natuurlijk echt fantastisch zijn, als we dan straks in alle huizen en kamers van mensen die als asielzoeker naar Nederland zijn gekomen een bamboe-plant zien staan…”
 
Willeke: “Haha, ja, precies!”

NB: Inmiddels is Willeke niet meer werkzaam bij GZA. Chantal blijft echter gepassioneerd het woord van Bamboo verspreiden. Wil jij laagdrempelig en vrijblijvend met haar sparren om te kijken of Bamboo ook op jouw locatie kan worden ingezet of verbeterd? Je kunt haar bereiken via cmueller@gzasielzoekers.nl of bamboo@gzasielzoekers.nl. Ze komt heel graag met je in contact!